ჩემო გოგონა.!

«ახლა ღამეა. შობა ღამე. ჩემს პატარა ციხესიმაგრეში ყველა უაბჯრო მეციხოვნემ ძილს მისცა თავი. სძინავს შენს და-ძმას. დედაშენსაც კი ჩაეძინა.შენ ისე შორს ხარ ჩემგან… მაგრამ დაე, თვალისჩინი წამერთვას, თუ ახლაც, ამ წუთს, შენს სურათს არ ვუმზერდე. ის აქ არის, მაგიდაზე, ჩემს გულთან ახლოს.შენ კი სადა ხარ? შორს, ზღაპრულ პარიზში. ელისეს მინდვრების თეატრში. დდიდებულ სცენაზე ცეკვავ. ხომ კარგად ვიცი ეს, მაგრამ მაინც, წყნარი ღამის მდუმარებაში თითქოს ცხადად ჩამესმის შენი ნაბიჯების ხმა. ვხედავ შენს თვალებს, ზამთრის ცაზე გაბნეული ვარსკვლავებივით რომ კიაფობენ. ვიცი, ამ ლამაზ სპექტაკლში ხანისგან დატყვევებული სპარსელი მზეთუნახავის როლს ასრულებ.იყავი მზეთუნახავი და იცეკვე. იყავი ვარსკვლავი და იკაშკაშე. მაგრამ თუკი მაყურებლის მადლობამ და აღტაცებამ დაგათროს, თუ მორთმეული ყვავილების სურნელებამ თავბრუ დაგასხას, განმარტოვდი სადმე კუთხეში და ჩემი წერილი წაიკითხე, ყური მიუგდე მამაშენის ხმას.მე მამაშენი ვარ ჯერალდინა! მე ჩარლი ჩაპლინი ვარ, ჩარლი ჩაპლინი!… იცი კი, რამდენჯერ დამთენებია შენს სასთუმალთან? სულ პაწია ზღაპრებს გიყვებიდი! ხან მძინარე მზეთუნახავისას, ხან ბოროტი გველეშაპისას. ხოლო როცა ჩემს ბებერ თვალებს ძილი წამოეპარებოდა, დავცინოდი მას და ასე ვეუბნებოდი:’’გამშორდი’’! მე ჩემი გოგოს ოცნებები მეზმანებიან! მე ვხედავდი შენს ოცნებებს , ჯერალდინა. ვხედავდი შენს მომავალს, შენს დღევანდელ დღეს! ვხედავდი სცენაზე მოცეკვავე ასულს, ცაზე მოფარფატე ფერიას. მესმოდა, როგორ ლაპარაკობდნენ ხალხში:”ხედავთ ამ გოგონას? ერთი ბებერი კლოუნის ქალიშვილია, არ გახსოვთ ჩარლის რომ ეძახდნენ?”ჰო, მე ჩარლი ვარ! ბებერი მასხარა. დღეს შენი ჯერია. იცეკვე! მე ფართხუნა , დაკონკილი შარვლით ვცეკვავდი, შენ პრინცესას აბრეშუმის სამოსი გმოსავს. ეგ ცეკვა და ტაშის გრიალი დროდადრო ცაში აგტყორცნის. გაფრინდი, გაფრინდი იქით… მაგრამ ხანდახან მიწაზეც დაეშვი! შენ უნდა ნახო ხალხის ცხოვრება_ცხოვრება იმ ქუჩის მოცეკვავეებისა, შიმშილისაგან დაოსებულნი, სიცივითა და სიღატაკით ათრთოლებულნი რომ როკავენ! მათი ხვედრი მეც მიწვნევია, ჯერალდინა. იმ ჯადოსნურ ღამეებში, შენ რომ ჩემს ზღაპრებთან იძინებდი, მე არ მეძინა. დავყურებდი შენს საყვარელ სახეს, ვუსმენდი შენი გულისფეთქვას და ჩემს თავს ვეკითხებოდი:”ჩარლი, ნუთუ ეს ღლაპი შენ ოდესმე გაგიცნობს?” შენ არ მიცნობ მე ჯერალდინა… იმ შორეულ ღამეებში უამრავ ზღაპარს გიყვებოდი, მაგრამ ჩემი ზღაპარი არასოდეს მიამბია… ისიც ძალიან საინტერესო ზღაპარია, ჯერალდინა. ზღაპარი მშიერი მასხარისა, ლონდონის ღატაკთა კვარტლებში რომ მღეროდა და ცეკვავდა, მერე კი … მოწყალებას აგროვებდა! აი, ჩემი ზღაპარი! მე ვიცი, რა არის შიმშილი, ვიცი, რას ნიშნავს უსახლკარობა! ეგ კიდევ რაა, მე გამოვცადე დამამცირებელი ტკივილი მოხეტიალე მასხარისა, რომლის მკერდში მობობოქრე სიამაყის ოკიანე სამოწყალოდ გადაგდებულ მონეტებს უნდა დაეშრო. მაგრამ მაინც, მიუხედავად ყველაფრისა, ცოცხალი ვარ, ცოცხლებზე კი მუდამ ცოტას ლაპარაკობენ.შენ ჩემი გვარისა ხარ – ჩაპლინი! ლამის ნახევარი საუკუნე ეს გვარი მთელს დედამიწას აცინებდა. მაგრამ ის სიცილი რაა იმასთან, რავ მე მიტირია, ჯერალდინა. სამყარო სადაც შენ ცხოვრობ, მარტო ცეკვის და მუსიკის საუფლო როდია!…… ჯერალდინა! შუაღამისას იმ დიდებული დარბაზიდან რომ გამოხვალ, დაივიწყე შენი მდიდარი თაყვანისმცემლები, მაგრამ არ დაგავიწყდეს ტაქსის შოფერს ცოლის ამბავი გამოჰკითხო. შეიძლება ცოლი ფეხდძიმედ ჰყავს და იმის ფულიც არა აქვთ რომ თავიანთი პირმშოსათვის სახვევები იყიდონ. თუ ასეა, ადექი და ჩაუდე ფული ჯიბეში. მე პროკრედიტ ბანკში ნათქვამი მაქვს, რომ ეს ხარჯები გაგისტუმრონ. სხვას კი მუდამ ყველას ზუსტად გადაუხადე! დროდადრო მეტროში ჩადი. ქალაქი დაათვალიერე, იარე ფეხით ან ავტობუსით. ხალხს დააკვირდი! ქვრივ-ობლებს შეხედე! და თუნდაც დღეში ერთხელ მაინც შენს თავს უთხარი:”მეც ერთერთი ამათთაგანი ვარ!’დიახ, შენ ერთ-ერთი იმათაგანი ხარ, ჩემო გოგონა. ხელოვნება, სანამ ცაში ასაფრენად ფრთებს უბოძებდეს ადამიანს, ჯერ ფეხებში ურტყამს… როცა დადგება წამი და იგრძნობ, როგორ მაღლდები მაყურებელზე, მაშინვე გადი სცენიდან. პირველივე ტაქსი დაიჭირე და პარიზის გარეუბნებს მიაშურე. მე კარგად ვიცნობ ამ უბნებს. იქ იხილავ მოცეკვავე ქალიშვილებს_შენსავე მსგავსთ, შენზე უფრო გრაციოზულებს, შენზე ამაყებს. შენი თეატრის პროჟექტირების თვალისმომჭრელ ელვარებას იქ ვერსად ნახავ! მათი სცენის პროჟექტორი მთვარეა.დააკვირდი, აბა, კარგად დააკვირდი: შენზე უკეთ ხომ არ ცეკვავენ? გამოტყდი, ჩემო გოგონა. ცოტას როდი შეხვდები ისეთს, ვინც შენზე უკეთ ცეკვავს, ვინც შენზე კარგად თამაშობს. და ეს გახსოვდეს:ჩარლის ოჯახში არასოდეს ყოფილა ვინმე ისეთი ხეპრე, რომ მეეტლისათვის უკმეხი სიტყვა ეთქვას ან სენის სანაპიროზე მჯდარი მათხოვრისთვის დაეცინოს… ჩარლი წავა, ჯერალდინა, და შენ იცოცხლებ… მე არ მინდა, ოდესმე სიღატაკე გამოსცადო. ამ წერილთან ერთად გიგზავნი ჩეკის წიგნაკს – ხარჯე, რამდენსაც მოისურვებ, ოღონდ გახსოვდეს: ორ ფრანკს რომ დახარჯავ, შენს თავს უთხარი, მესამე მონეტა ჩემი არ არის-თქო. იგი ეკუთვნის ვინმე სხვას, უცნობს, ვისაც ის ერთი ფრანკიც სანატრელი აქვს. მისი პოვნა არ გაგიჭირდება. საკმარისია მოინდომო და ამ უცნობ ღატაკებს ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ნახავ. ფულზე იმიტომ გელაპარაკები, დომ კარგად ვიცი ამ დემონის მაცდური ძალა…ჯერალდინა, მე დიდხანს გამოვდიოდი ცირკში და მუდამ შიშით შევცქეროდი ბაგირზე ასულ ჯამბაზებს, მაგრამ აი, რა მინდა გითხრაჩემო გოგონა… ადამიანს ძირს, მყარ მიწაზე უფრო ადვილად შეიძლება ფეხი დაუცდეს, ვიდრე ჯამბაზს იმ ვერაგ თოკზე. შეიძლება ამ საღამოს თვალი მოგტაცოს რომელიმე ბრილიანტის ელვარებამ და მაშინ შენი დაცემა გარდაუვალია. შეიძლება დადგეს დღე და უცხო პრინცის მშვენიერმა სახემ დაგატყვევოს. იმ წუთიდან შენ უცადი მუშაითი ხარ, გამოუცდელებს კი ბაგირი მუდამ ღალატობს, ნუ გაყიდი შენს გულს ოქროსა და სამკაულისთვის. იცოდე, ყველაზე დიდი ბრილიანტი მზეა, ის კი, ჩვენდა საბედნიეროდ, ყველას ერთიანად დაგვნათის.ხოლო, როცა ჟამი დაჰკრავს და სიყვარული გეწვევა, გულით შეიყვარე შენი რჩეული…სამუშაო ძნელი გაქვს, ვიცი… სხეულს სიფრიფანა აბრეშუმის ნაჭერი გიფარავს. ხელოვნების სახელით სცენაზე შეიძლება შიშველიც გამოხვიდე, მაგრამ იქიდან კიდევ უფრო უმწიკვლო და სემოსილი უნდა დაბრუნდე…მე ბებერი ვარ და ჩემი სიტყვები შეიძლება სასაცილოდ ჟღერს, მაგრამ მაინც, ასე მგონია, შენი შიშველი სხეული იმას უნდა ეკუთვნოდეს, ვინც შენს გაშიშვლებულ სულს შეიყვარებს. რა ვუყოთ მერე, თუ ჩემი შეხედულება ამ საკითხზე მოძველებული გამოჩნდება, თუ ასე ჯერ კიდევ ათი წლის წინათ ფიქრობდნენ. ნუ გეშინია, ეგ ათი წელი ვერ დაგაბერებს… ჯერალდინა, მე მინდა რომ შენ ამ შიშველთა კუნძულის უკანასკნელი ქვეშევრდომი იყო…მე ვიცი, მამებს და შვილებს ნიადაგ ბრძოლა აქვთ ერთმანეთში. მეომე ჩემო გოგონა, ჩემს აზრებს ეომე. მე არ მიყვარს მორჩილი შვილები. და ვიდრე ამ ბარათს ჩემი ცრემლი არ დასდენია, მინდა მჯეროდეს, რომ ეს შობაღამე სასწაულების ღამეა. მინდა მოხდეს სასწაული და შენ მართლა გაიგო ყველაფერი,_ყველაფერი, რაც შენთვის მინდოდა მეთქვა.ჩარლი დაბერდა, ჯერალდინა! ადრე თუ გვიან თეთრი სასცენო კაბის მაგიერ შავებში უნდა გამოეწყო და ჩემს საფლავზე მოხვიდე. ახლა არ მინდა გული გატკინო, მაგრამ ხანდახან სარკეში ჩაიხედე_იქ მე დამინახავ. შენს ძარღვებში ჩემი სისხლი ჩქეფს. მე მინდა, რომ მაშინაც კი, როცა ჩემს ძარღვებში სისხლი დინებას შეწყვეტს, არ დაივიწყო მამაშენი ჩარლი. მე ანგელოზი არ ვყოფილვარ, მაგრამ მუდამ ვცდილობდი, ადამიანი ვყოფილიყავი. ეცადე შენც.

გკოცნი, ჯერალდინა

დაუვიწყარი დორიან გრეი.))

ოსკარ უაილდი–
დორიან გრეის პორტრეტი
წინასიტყვაობა

ხელოვანი მშვენიერების შემოქმედია.

გამოვავლინოთ ხელოვნება ისე,რომ არ ჩანდეს ხელოვანი–აი,ეს არის ხელოვნების მიზანი.

კრიტიკოსი ის არის,ვისაც ძალუძს ახლებურად ან ახალი მასალით გვამცნოს მშვენიერებით მინიჭებული საკუთარი შთაბეჭდილება.

მაღალი თუ დაბალი კრიტიკის ფორმა ავტობიოგრაფიის ერთ–ერთი სახეობაა.

ისინი,ვინც სილაზეში მახინჯ მხარეებს ჰპოვებენ,ბილწი სულის ადამიანები არიან.მათ არც მომხიბვლელობა გააჩნიათ.ეს ნაკლია….

ისინი,ვისაც შესწევთ უნარი სილამაზის მაღალ აზრს ჩაწვდნენ,განსწავლული ადამიანებია,ასეთები იმედის მომცემნი არიან.

რჩეული შეიძლება მხოლოდ იმას ვუწოდოთ,ვისთვისაც მშვენიერება მხოლოდ მშვენიერებას ნიშნავს

არ არსებობს უზნეო ან ზნეობრივად სრულყოფილი წიგნი.წიგნები ან კარგადაა დაწერილი ან ცუდად. ეს არის და ეს.

მეცხრამეტე საუკუნის რეალიზმისადმი სიძულვილი კალიბანის სიძულვილია,რომელიც საკუთარ თავს ხედავს სარკეში.
ადამიანის ზნეობრივი ცხოვრება ხელოვანის შემოქმედების ერთ–ერთი თემაა.მაგრამ ხელოვნების ეთიკა არასრულყოფილ საშუალებათა სრულყოფილ გამოყენებაში მდებარეობს.

არც ერთ ხელოვანს არა აქვს სურვილი, რაიმე დაამტკიცოს,თუმცა უდავო ჭეშმარიტებათა მტკიცებაც შესაძლებელია.

ხელოვანი ზნეობის მქადაგებელი არ არის.ზნეობის ქადაგებისადმი მიდრეკილება მიუტევებელი მანერულობაა სტილისა.

ნურც ერთ ხელოვანს ნუ დააბრალებთ ავადმყოფურ ტენდენციებს.ხელოვანს უფლება აქვს ყოველივე ასახვას.

აზრი და სიტყვა ხელოვნების საშუალებებს წარმოადგენს.

მანკიერება და სათნოება ხელოვანისთვის მასალაა. ფორმის თვალსაზირისით,ყოველგვარი ხელოვნების ნიმუშად მუსიკოსის ხელოვნება უნდა ჩაითვალოს, გრძნობის თვალსაზრისით,მსახიობის ოსტატობაა ასეთი ნიმუში.

ყოველგვარი ხელოვნება ერთდროულად ზედაპირიცაა და სიმბოლოც.

ვინც ცდილობს ზედაპირის შიგნით შეიჭრას,თავს საფრთხეში იგდებს. ისიც საფრთხეში იგდებს თავს ვინც სიმბოლოს ჩასწვდება.

ხელოვნება ცხოვრების სარკე არ არის, ის მხოლოდ მაყურებელს აირეკლავს.

თუ ხელოვნების ნაწარმოების აზრთა სხვადასხვაობას იწვევს,მაშინ ის ახალი,რთული და სასიცოცხლო რამ ყოფილა.

თუნდაც კრიტიკოსები არ ეთანხმებოდნენ ხელოვანს–ხელოვანი მაინც ეთანხმება თავის თავს.

მანამდე შეგვიძლია მივუტევოთ ადამიანს, რომელიც სასარგებლო საგნებს ქმნის, ვიდრე ის ამით აღტაცებული არ არის. ხოლო მისი ერთადერთი გამართება,ვინც უსარგებლო საგნებს ქმნის,საკუთარი ქმნილებისადმი დაუცხრომელი სიყვარულია……

ჩვეულებრივად უჩვეულო.!

დაბადებისთანავე შეიყვანეს ნიღბებით სავსე ოთახში და მხოლოდ ერთის არჩევის უფლება მისცეს.ყველაზე ლამაზად,მხიარული გამომეტყველების ნიღაბი გამოიყურებოდა,რომელიც საეჭვოდ ბევრი ეკიდა დამტვერილ კედელზე,ეტყობოდა მას არავინ იყენებდა.სიძველისგან შელახული ნივთების მიმართ მოკრძალება იგრძნო და ერთ–ერთი ნიღაბი სახეზე მოირგო. აქედან დაიწყო მასკარადი,რომელშიც ჯამბაზის როლი მიანიჭეს საკუთარი გადაწყვეტილების თანახმად.მიიხედ–მოიხედა ეუცნაურა გარემო რომელშიც პირველად მოხვდა,შემდეგ დაინახა ის, ვინც 9თვე მასზე ზრუნავდა გაუხარდა და ატირდა.ეს იყო პირველი ტირილი,რომელიც ბევრმა ნახა და ყველას აინტერესებდა.დრო გადიოდა,ჯამბაზი ნიღბის გამოყენებას სწავლობდა,ბევრჯერ მისი გადაგდებაც მოინდომა მაგრამ ისე ქონდა სახეზე მიკრული ვერანაირი მიწიერი ძალით ვერ მოიშორებდა,ამ აზრთან შეგუებულმა უფრო მეტი მონდომებით დაიყწო ინსტრუქციის კითხვა,რომელიც ნიღაბს მოყვა.მალე დახელოვნდა,ყველას უხაროდა მისი დანახვა რადგან იცოდნენ ღიმილს მოგვრიდათ,ის ხომ ბავშვობიდან მხიარულების სიმბოლოდ იქცა,ასეც იყო სადაც მივიდოდა კედლებიდანაც კისკისი მოისმოდა.ერთი ჩვეულებრივი ჯამბაზი უჩვეულოდ კარგად თამაშობდა.მან იცოდა რომ მხოლოდ სამ შემთხვევაში შეეძლო უნიღბოდ ყოფნა.1–როცა დედის გულზე აღმოჩნდა 2 როცა მარტო რჩებოდა3როცა მასკარადი მხოლოდ მისთვის დამთავრდებოდა და ოთხ ხის კედელს შორის აღმოჩნდებოდა..იმისდა მიუხედავად რომ ბევრს ფიქრობდა მასკარადი ბოლო დღეზე,მისი დაჩქარება აზრადაც არ მოსვლია.ეს დიდ სისუსტედ მიაჩნდა.სისუსტეებს კი ყოველთვის ამარცხებდა.სამი შემთხვევიდან ერთი თვითონაც არ ახსოვდა, რა იგრძნო მაშინ ყოველთვის აინტერესებდა.ერთს ელოდებოდა.მხოლოდ მარტო დარჩენისას შეეძლო მოეხსნა ნიღაბი,რადგან მაშნ ერთი ხელის შეხებით შეეძლო ამის გაკეთება და ამ შანსს ხელიდან არ უშვებდა. მარტო ხშირად რჩებოდა.დრო გადიოდა,ადამიანები რომლებიც უნიღბოდ რჩებოდნენ ჯამბაზთა,ერთმანეთს ხშირად ენაცვლებოდნენ,რითაც მას იმ გულს ტკენდნენ რომელსაც მხოლოდ სიცოცხლისთვის აუცილებელი”საგნის” როლი მიანიჭეს…ჯამბაზის გარდა არავინ ფიქრობდა მის მრავალ ფუნქციაზე..არავის უყვარდა იგ ისე რომ გაფრთხილებოდნენ და თუნდაც იმიტომ არ მოეკლათ მისი გული რომ ფეთქვის ფუნქცია არ დაეკარგა,რომელიც ასე მნიშვმელოვანი იყო სასიცოცხლოდ..ვერავინ წარმოიდგენდა როგორ სძულდა ჯამბაზს მისი როლი დაუსრულებელ კარნავალში.ის ხომ ისეთი მხიარული იყო…რამდენჯერაც სცადა კარნავალისას ნიღბის მოხსნა იმდენჯერ ნიღბიანების მსხვერპლი გახდა.მხოლოდ ერთმა გაუგო,უნიღბოდ დარჩა მის წინაშე.მერე მილოცვები,ახალი ნიღბიანები,დიდი მუცელი,ბავშვი,მისი პირველი სიტყვა,ნაბიჯი და ნიღაბი.. რომელმაც გაანადგურა ჯამბაზი თუმცა მალე შეეგუა იმ აზრს რომ უნიღბოდ გაუჭირდებოდა მასკარადზე და ესიამოვნა კიდეც შვილის არჩევანი.მან მიიღო იმაზე მეტი უაზრო მასკარადიდან ვიდრე მისმა მშბლებმა.მალე ისევ განმეორდა პირველი ტირილი,ღიმილი,სიტყვა,ნაბიჯი ნიღაბი… ოღონდ ამ ყველაფერს ჯამბაზი მესამე თაობაში ხედავდა. სულ მალე ის დღეც დადგა რომელსაც ასეთი ინტერესით ელოდა.დღე როცა მისმა გულმა ყველა ფუნქცია დაკარგა. ამ დროს იგი ზემოდან დაჰყურებდა მის ოთხ კედელში მწოლიარე,მშვიდუნიღბო,ღიმილნარევ სახეს.და ნიღაბ მოგლეჯილ დედას,რომელიც სხვებთან ერთად დასტიროდა შვილის უძრავ სხეულს.საუკეთესოები გონ დაკარგული დაჰყურებდნენ და ვერ იჯერებდნენ,უჯამბაზო მასკარადს.უაზროდ ეხსენებოდათ მის გარეშე პატივცემული ზემოთ ხსენებული მასკადარი. ახალი სახლი მოუნახეს,თბილი მიწა მიაყარეს,სანთლები დაუნთეს,ისწავლეს მის გარეშე თამაში და როცა ყველა გაიხსენებდა მას ერთხმად ისმოდა: კარგად ითამაშა თავისი როლი,მხიარული იყო….!

განუმეორებელი გურამ დოჩანაშვილი ))

გურამ დოჩანაშვილი დაიბადა 1939 წლის 26 მარტს ქ. თბილისში. მამა – პეტრე დოჩანაშვილი(ექიმი), დედა – გულნარა ემხვარი (დიასახლისი). მომავალი მწერალი იზრდებოდა ზემელზე, რუსთაველზე, სოლოლაკსა და ვერაზე. ბებია – მერი(ფაცა) კორძაია, ბაბუა – სილოვან ემხვარი (აკაკი წერეთლის დის შვილიშვილი) და ბებია – ოლღა გუსევა (მამის მხრიდან) არ აკლებდნენ მზრუნველობასა და სიყვარულს.
1946 წელს მომავალი მწერალი სასწავლებლად მიაბარეს ვაჟთა პირველ სკოლაში. მისი თანაკლასელები და უახლოესი მეგობრები იყვნენ საქართველოს ერთგული და ღირსეული შვილები: მერაბ კოსტავა, ზვიად გამსახურდია, ჯონდო მეტრეველი,ანატოლი მიქაძე, ვოვა სიხარულიძე, თამაზ გონჯუა, თემურ ცერცვაძე, გურამ სხირტლაძე. 1956 წელს მათ თავს დაატყდათ „სუკ“-ის რისხვა სამშობლოს უსაზღვრო და გულწრფელი სიყვარულის გამო. გურამ დოჩანაშვილს ბრალად ედებოდა ანტისაბჭოთა პროპაგანდა და მისჯილი ჰქონდა სამწლიანი პატიმრობა, რომელიც შემდგომ პირობითი სასჯელით შეუცვალეს.
1957 წელს ექსტერნად დაამთავრა 61-ე საშუალო სკოლა და მუსიკალური სასწავლებელი(ვიოლინოს კლასი). იმავე წელს ჩაირიცხა თბილისის ივ. ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ისტორიის ფაკულტეტზე და აქტიურად მონაწილეობდა არქეოლოგიურ გათხრებში. უკრავდა უნივერსიტეტის ორკესტრში. 1962 წელს დაამთავრა უნივერსიტეტი. 1962-75 წლებში იყო ივ. ჯავახიშვილის სახელობის ისტორიის, არქეოლოგიის და ეთნოგრაფიის ინსტიტუტის არქეოლოგიური განყოფილების უმცროსი მეცნიერ-თანამშრომელი. მონაწილეობდა 30-მდე ქვის ხანის არქეოლოგიურ ექსპედიციაში. 1975-85 წლებში იყო ჟურნალ „მნათობის“ პროზის განყოფილების გამგე. მეთაურობდა პროზის სექციას მწერალთა კავშირში. 1985 წლიდან დღემდე კინოსტუდია „ქართული ფილმის“ მთავარი რედაქტორია. მისი პირველი მოთხრობები დაიბეჭდა ჟურნალ „ცისკარში“ 1961 წელს.
უნივერსიტეტში სწავლისას გურამ დოჩანაშვილმა გაიცნო თავისი მომავალი მეუღლე, ნათელა სეფიაშვილი, რომელთანაც იქორწინა 1964 წელს. მწერლის ცხოვრებაში განსაკუთრებული და მნიშვნელოვანი იყო 1966 წელი: დაიბადა მისი პირველი შვილი, ქეთო (7 აპრილი), და გამოიცა პირველი წიგნი, „მთის გადაღმა“. 1968 წელს მიიღეს მწერალთა კავშირში, ამავე წლის 29 მაისს დაიბადა მისი უმცროსი ვაჟი, ირაკლი, რომელიც ტრაგიკულად დაიღუპა 1990 წელს. ეს მძიმე დღეები მას სასულიერო პირებმა და უახლოესმა მეგობრებმა გადაატანინეს, რამაც განსაკუთრებულად დააახლოვა უფალთან და ეკლესიასთან, უფალმა კი მალე ის გამოუგზავნა, ვინც მისი ცხოვრება კვლავ გააცოცხლა. „ბაბუა გიჟია, იმიტომ რომ ჩემზე გიჟდება“, – ამბობს მისი შვილიშვილი, თინათინ ჭკუასელი.

ზანგურის შემოქმედებიდან…(2)

ბარები დაკეტს, ქალაქი ჩუმი,
ცარიელ ქუჩებში ძუნძულებს ავდარი;
კაშნეზე იაფი თამბაქოს სუნია
და ჩემი ოცნება, ღრუბლებო, მანდ არი!

სადღაც სიახლოვე დაირღვა ტანგოში,
ვიღაცამ უსიტყვოდ ვიღაცა დატოვა,
მგზავრები დავკარგე და ახლა ვაგონში
ყველაფრით, ყველასთვის, ყველაზე მარტო ვარ.

ფილმივით აეწყო წვიმაში კადრები,
გალუმპულ ჭადართან ლამპიონს ეძინა;
არსად პოეტები, აღარსად მხატვრები…
სამყაროს მათგან ხომ ღიმილი ეწყინა.

დღეები ერთმანეთს გვანან და არ ჯერათ,
ჰაერშიც იგივე ნოემბრის სუსხია.
ყვავილებს სუნთქვა რომ თოვლის ქვეშ ჩარჩებათ,
შენს შემოსაშვებად დავტოვებ სულს ღიად.

არ დააგვიანო ნაბიჯი ტანგოში,
წვიმაში ვიცეკვოთ, ქალაქი ჩუმია,
მგზავრები დავკარგე და ახლა ვაგონში
მარტო ვარ, იაფი თამბაქოს სუნია
………………………………………………….
შეშლილი მარშალი

მიუშვით ვნებები თავიანთ ნებაზე
ჩაიცვან ალერსის გარყვნილი ჯავშანი
და მკერდზე ამბორის ცხელ მიკარებაზე
სირცხვილით დაეწვათ გოგოებს თავშალი.

მიეცით სიყვარულს სიგიჟის უფლება,
პერანგის მკლავები დაგრძელდეს ფერებით,
დაუწყეთ კეფასთან სულს გასაუბრება
ჩურჩულზე დაბალი,მთრთოლვარე ბგერებით.

დაბანეთ ერთმანეთს წყვილებმა ტანები,
ჟინოწყურებული ამბორის ამალით.
აავსეთ ფრაზები ,სულ გამოცანებით,
უაზრო თემებით,აღგზნების დამალვით.

დაწექით იმდენად პატარა ლოგინზე,
გინდა თუ არ გინდა სატრფოზე გეძინოს.
საყვარელს უთხარიტ”მე ეხლა რომ გიმზერ,
რატომღაც მინდა ,რომ მეჩხუბო,მეწყინოს”.

იმდენად თამამდ შეეხეთ ქალის მკერდს,
შეკრთეს და მოუნდე,დააწყდეს ნერვები,
ხალხმრავალ ადგილას,ალერსი გარიკსეთ,
რომ ვნებას არასდროს დაუცხროთ ღელვები.

იფიქრეტ,ცოტაა სადი და ბოკაჩო
იმ ვნების კოცონთან,რომელსაც თQვენ აჩენთ.
შერწყმას თუ მოგინდა,ალერსი მოქაჩო,
ხუმრობით ბავშვურად ,ნაწნავი მოქაჩე.

შეხსენით გოგოებს სირცხვილის თავშალი,
მიუშვით ვნებეი თავიანთ ნებაზე,
გახდით სიყვარულის შეშლილი მარშალი,
საყვარელს ჩურჩულით აკოცეთ კეფაზე!
………………………………….
კოსმიური პირამიდა

მაქვს უცისფრესი ნაღველი, უიშვიათეს ღამიდან,
მყავს ნაგოდები ოცნებით აზრში მოკლული საცოლე
და მე არ ვიცი ამხელა მარტოობაში რა მინდა,
გაჟღენთილია ცრემლებით მთვარენალეწი საწოლი.

გამიწყდა ყველა ფერადი ურთიერთობის ძაფები,
არის მტანჯველი სიჩუმე და მე არსაით მელიან,
საფლავში გამოღვიძებულ კაცივით დავიძაბები,
როცა ოთახში სხეულებს ჩრდილები ემალებიან.

დავიმეგობრე ვარდები _ ჩემი გამხმარი ტრაური,
ყველა სურვილი დამეწვა, ყველა სურვილი ალშია.
სევდის აღლუმზე გაისმის შეძრწუნებული ხმაური,
უკანასკნელი აკორდი ჩემი ნერვების მარშია…

ნისლის ზღვიდან რიფებივით ამოყრილან სოფლები,
სადაფისფერ ღრუბლებშია მზის ბაჯაღლოს მონეტა.
ანგელოზი ემუქრება ზეცას წვიმის მოკრეფით,
გახსენება ამტკივდება გასულ სიმარტოვეთა.

ბამბის თეთრი კლავიშებით გაღიმებულ როიალს
ტუჩებს ძილში დავუკოცნი მკრთალ თითების ბალიშით,
ტვინის ნაოჭ ლაბირინთებს როცა ფიქრი მოიარს,
სურვილები ამიტაცებს შენთან ყოფნის გარეშე.

ჩემი გულის ფეთქვის ხაზი კავკასიის ქედებია
უშგულიდან ჯიხვის რქები როცა მთვარეს ენაცვლება,
ღრუბელს ჭმუჭნის ვიწრო ზეცა მზე რომ გაუმეტებია
შენი კოპის დაბღვერად და ემოციის შენაცრებად.

გადის, გადის უსასრულო წუთის, წამის საუკუნე,
საათბოთ ბაგეებზე უკოცნობა იფარება,
ვარსკვლავების დათვლილ სიას შუაღამეს დავუბრუნებ,
რომ მიყვარდა სიჭაბუკის მოწყვეტილი მიბარება.

ავახლიჩე დედამიწას მელნისფერი ოკეანე
და ნიღაბი დავამზადე _ გამჭვირვალე ტრაგედია,
მერე შენი სიზმარეთი ფეხშიშველმა მოვიარე,
თითქოს ჩემი წარმოდგენის უცნაური მაკეტია,

ავიზვირთე, ავიტალღე, ნაპირები დავარბიე,
ოქროს ქვიშა დაგისველე _ ცხელი მკერდი, პირამიდა,
ატმოსფერო კოსმოსამდე თითის აკვრით გავარღვიე,
ახლა შენი სიახლოვე _ ატმისფერი დილა მინდა.
…………………………………………
ლექსი არაფრის დიდებით

ფიქრს მინდა გავექცე არაფრის დიდებით
და ყველა მოვლენა მეჩვენოს სულერთი,
ხმაური მიყვარდეს? არაფრისდიდებით!
სიჩუმემ დამღალოს? ხომ არ გასულელდი?!

მე დამღლის მუდმივი გრძნობების გამოცდა,
განწყობა _ ფერი რომ არასდროს ეცვლება,
ტანჯვა, თუ შემთხვევით რაიმე წამომცდა
და დილა, რომლისაც რატომღაც შემრცხვება.

მე დამღლის ვიღაცა მუდმივი ხალისით,
სიცილით, რომელსაც ფინალი არ უჩანს,
ყვავილთა ქორწილის აკრძალვა მაისით,
ამ ლექსში რითმისთვის ნათქვამი ალუჩა.

მე დამღლის სამოსის მოდური შერჩევა,
სარკე _ არსებობის პირადი პასპორტი,
ჩემს მარტოობაში ვიღაცის შემჩნევა
და ის, რომ გავხდი და წელშიაც გავსწორდი.

მე დამღლის თამაში პატარა სცენაზე,
ბავშვურად მე თვითონ ცარცით რომ მოვხაზე,
სათქმელი ტკივილით მომდგარი ენაზე,
ტუჩებით გათხვრილი ამბორი ლოყაზე.

მე შემშლის: ბოდლერი, ლორკა და ედგარ პო,
ბახზე და მოცარტზე ლექსების კონცერტით,
მთვარეს გვირგვინივით ატმების ედგა რტო
და ახლა სიგარეტს _ ქალის თითს მოვწევდი.
……………………………………….ერთი მტკაველი მიწა

მტკაველზე მარხავდნენ ბავშვები მერცხალს,
ფოთლის სუდარა ტანზე ესვენა,
ეზოში ქალი თეთრეულს რეცხავს,
თვალები მასაც სევდით ევსება.

საფლავზე ეწყოთ ფერადი ქვები
და ჩამომჭკნარი ორი გვირილა,
ბავშვები _ მერცხლის ჭირისუფლები
თამაშ-თამაშში იქცნენ ტირილად.

პატარა გოგომ გაბერა ტუჩი _
მისი ფანჯრის ქვეშ ჰქონია ბუდე.
იწვა ხალისი ფეხსაცმლის ყუთში,
როგორც კუბოში, ყველანი დუმდნენ.

უმღერეს ერთად `ჟუჟუნა წვიმა~ _
მეტი გალობა ჯერ არ იციან,
კაცთან მივიდნენ და უთხრეს ცივად:
_ ჩიტი მოგვიკვდა, ლადო ბიძია!

ზანგურის შემოქმედებიდან…

ფეხები მიადგი ლამაზო ერთმანეთს
კაბის ქვეშ გიყურებს მთელი დედამიწა,
გვირილა გაკოცებს,კანჭებზე ღმერთმანი
შეგრცხვება იცოდე და მე ვერ დაგიცავ
გულთან შეიბნიე ჩახსნილი ღილები,
ვერ ხედავ მთელი ცა მკერდში რომ ჩაგცქერის?
მზე სხივებს წაგატანს თუ გაგეღიმება
და გვიან მიხვდები ძვირფასო რაც გელის.
თმას ასე თამამად ნურასდროს გაიშლი
ნიავი აგირევს, ფიქრს აგიცანცარებს,
რა ვნებიანია თან ქარი მაისში?!
არ იცი,მაგრამ მე ხომ ვიცი რაც არის.
ეგ ყელი მაღალი,როგორმე დაფარე
იწვიმებს იცოდე და მაინც მოგიწევს,
თუ არ დამიჯერებ,წვეთს შემოგაპარებს,
მუცლამდე ჩაგიღვრის და გვერდში მოგიწვენს.
ვერავინ დაიცავს შენს უმანკოებას,
ცოტა მოერიდე ხალხსა და სამყაროს,
თორემ ჭორაობა დაიწყეს რტოებმა
“რა უბიწოებით გარყვნილი რამ ხარო
…………………………………………………………………………..

შენსავით კაბას ვერავინ იხდენს:
მოგავხარ ნისლით ტანაშლილ ველებს,
სიზმარში გნახე და უნდა მიხვდე,
განვიცდი მე შენს ტუჩებს და ხელებს.

შენსავით ღიმილს ვერავინ ბედავს
თამამად, უფრო ბავშვური გზნებით,
შემშურდა ღამის, შიშველს რომ გხედავს –
ტალღოვან თმით და დაღლილი მხრებით.

შენსავით მხოლოდ გრიგალი დაქრის,
ფოთლებთან ტანგოს ცეკვავს და ვერ ვცნობ,
მე მიყვარს შენი ცრემლები შაქრით,
სუნამო ყელი და თხელი თეძო.

შენსავით კოცნას ახერხებს ტალღა,
ნაპირს რომ ლოშნის ველურად ქარში,
ვიგრძენი სუნთქვით მე შენი დაღლა
და თითქოს სულმა ითოვა ტანში.

შენსავით ხატზე ვილოცე გუშინ,
სიზმარში წარმართ ღმერთებს შემწირეს,
ჩემი ადგილი ჩემსავე გულში
არ მაქვს და შენშიც უნდა შემცირდეს.

შენსავით კაბას ვერავინ იხდენს,
მოგავხარ ნისლით ტანაშლილ ველებს,
სიზმარში გნახე და უნდა მიხვდე,
განვიცდი მე შენს ტუჩებს და ხელებს..
……………………………………………………………………………………………….

უშნოდ ლამაზია ეს ქალი,
ადამიანისფერ თვალებით,
სახე აქვს თითქოს ნაფრესკალი
სახე აქვს დაღლილი ფერებით.

მზეზე სახრჩობელა კიდია,
სხივებმა ატმები დახოცეს,
ეს ქალი სამყაროს კიდეა,
ჰორიზონტზე რომ აკოცეს.

სული აქვს აპრილზე მუზადი,
მის მკერდზე სტრიქონი მეწერა,
ტანი აქვს თლილი და უზადო,
ლოგინზე დაღვრილი ფერწერად.

ოთახი საღამოს ემდურის ,
გაყინულ ცოლივით მთავრეა,
არ იყო ის ქალი ერთგული
და ახლა ვნებების ქარია.

სევდისგან ეცვლება ნაკვთები
ამ ღმერთის საცოლე პითიას,
ვუყურებ და მიკვირს , არ ვკვდები,
ეს ქალი ცოცხალი მითია.

იები ამ ქალის სულს ზრდიან,
მგონია,ეს ქალი თამარს შობს,
ეპოქა ქალივით სუსტია
და კაცის ნერვებზე თამაშობს.
………………………………………………………………………………
არ მიყვარს:
ცუდი ხასიათის ადამიანები – ჩემი უხასიათობაც მყოფნის,
სიზმრის რაინდებზე დანიშნული,
უაზროდ შეყვარებული ქალები,
რომანის გმირების ასლები,
გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები,
ალერსით დაღლილი წყვილები,
უმისამართო ღიმილი,
არამიწიერი სინაზე,
კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.
სტუმრებისთვის დადგმული საქორწინო ცერემონიალი,
ძალიან საქმიანი, დაკავებული, “მეჩქარება ადამიანები”,
ყვავილების ჩვეულებრივი თვალებით გამყიდველები,
საკუთარი შემოქმედებით აღფრთოვანებული შემოქმედები,
უაზროდ ბედნიერები,
სხვისი პირჯვრის წერის დროს გახსენებული რწმენა,
მთელი სიცოცხლის მანძილზე
არცერთხელღამეგანათენები ადამიანი.
მკერდდაკოცნილი ქალწულები,
უშრომლად მდიდრები,
ამპარტავანი თავმდაბლები,
ყველაფრის უფლებად აღქმული თავისუფლება,
სუფრაზე აცრემლებული პატრიოტები,
მარტოსულები ჩემი ჩათვლით,
ძალის მოყვარული ცოლები,
მორალის მქადაგებელი შინაბერები,
მტერის მტერთან ძმადნაფიცები,
ფულით აშენებული მზეთუნახავების სასახლეები,
ზარმაცი მეოცნებენი,
უშეცდომო სიყვარული,
ზამთრის სითბო,
ზაფხულის სიცივე,
წინასწარ გათვლილი დღეების განრიგი,
მშობლების მიერ შერჩეული შვილების მომავალი,
ლხინის მეგობრები,
სუფთად დაწერილი ლექსი,
ფხიზლად დატოვებული ქართული სუფრა.
განათლებული კაცის მტვრიანი ბიბლიოთეკა,
კომპლიმენტის მომლოდნე ლამაზი ქალი,
სიმშვიდის მოყვარული პოეტი,
მტირალა მასხარა,
საფლავში ჩაყოლილი ჭირისუფალი,
ლამაზი კაცი,
ომის არმნახველი სახელწიფო,
საკუთარ ნაკლოვანებებზე თვალდახუჭული ოსტორია,
თამაშით დაღლილი მსახიობი,
ორიგინალობისთვის გამოწვეული სევდა,
უსიზმრო ძილი,
დაგვიანებული პაემანი.
…………………………………………………………………………..

გაბრიელ გარსია მარკესი..♥))

გაბრიელ ხოსე გარსია მარკესი (Gabriel José García Márquez) დაიბადა 1928 წლის 6 მარტს ქალაქ არაკატაკაში (მაგდალენას დეპარტამენტი, კოლუმბია). ბავშვობაში იზრდებოდა ბებიასთან და ბაბუასთან (დედის ხაზით). სწორედ მათ გააცნეს მომავალ მწერალს ხალხური თქმულებები, ზღაპრები, გადმოცემები, რაც შემდგომ მისი შემოქმედების მთავარ ნაწილად იქცა. ბაბუა, გადამდგარი პოლკოვნიკი, შვილიშვილს გაუთავებლად მოუთხრობდა სამოქალაქო ომის ისტორიებს, სიყმაწვილის დროინდელ ამბებს. “მას დავყავდი ცირკში, კინოში და ერთგვარ ჭიპს წარმოადგენდა, რითაც მაკავშირებდა ისტორიასთან და რეალობასთან”, – იგონებს მწერალი.
1940 წელს, 12 წლის ასაკში, გაბრიელმა სტიპენდია მიიღო და სწავლა დაიწყო ქ. სიპაკირის იეზუიტურ კოლეჯში, ბოგოტიდან 30 კილომეტრზე. 1946 წელს მშობლების დაჟინებული რჩევით შევიდა ბოგოტის ეროვნული უნივერსიტეტის იურიდიულ ფაკულტეტზე. აქ გაიცნო მან თავისი მომავალი მეუღლე, მერსედეს ბარჩა პარდო (იქორწინეს 1958 წელს, შეეძინათ ორი ვაჟი – როდრიგო და გონსალესი).
უნივერსიტეტში სწავლა დროზე ადრე შეწყვიტა და 1950 წლიდან ჟურნალისტიკას და მწერლობას მიჰყო ხელი. მასზე დიდი გავლენა მოახდინეს მწერლებმა: ერნესტ ჰემინგუეი, უილიამ ფოლკნერი, ჯეიმს ჯოისი, ვირჯინია ვულფი.
1954 წელს გარსია მარკესი მუშაობას იწყებს როგორც ბოგოტას ყოველდღიური გაზეთის “ელ-ესპექტადორის” რეპორტიორი, მოგვიანებით კი მუშაობს ამავე გაზეთის უცხოეთის კორესპონდენტად რომში, პარიზში, ბარსელონაში, კარაკასსა და ნიუ-იორკში.
მისი პირველი მნიშვნელოვანი ნაწარმოები “დამხრჩვალი მეზღვაურის ამბავი” 1955 წელს გამოქვეყნდა გაზეთში, პუბლიკაციების სერიის სახით. წიგნი მოგვითხრობს გემის დაღუპვის ნამდვილ ამბავს, თხრობის პროცესში ამხელს გემზე კონტრაბანდისტული საქონლის არსებობას, რაც ჭარბტვირთიანობის გამო, გემის დაღუპვის მიზეზი ხდება. ამ ნაწარმოებმა საზოგადოების მითქმა–მოთქმა გამოიწვია, რადგან მასში მოთხრობილი ამბავი ეწინააღმდეგებოდა გემის დაღუპვის გამოცხადებულ ოფიციალურ ვერსიას. სტატიებმა ისეთი სკანდალი გამოიწვია, რომ გაზეთი დახურეს, ხოლო ევროპაში კორესპოდენტად გაგზავნილი გარსია მარკესი უფულოდ დატოვა. სწორედ აქედან დაიწყო გაბრიელ–გარსია მარკესის ურთიერთობის დაძაბვა კოლუმბიის ხელისუფლებასთან, რამაც შემდგომში იგი საკუთარ სამშობლოში პერსონა ნონ გრატად აქცია.

1961 წელს გამოვიდა მოთხრობა “პოლკოვნიკს არავინ წერს”, 1966 წელს – რომანი “ავბედითი საათი”.

1967 წელს დაიწერა რომანი “მარტოობის ასი წელიწადი” (ქართულად თარგმნა ელზა ახვლედიანმა). პირველი გამოცემიდან დღემდე მთელი მსოფლიოს მასშტაბით 10 მილიონ ეგზემპლარზე მეტი გაიყიდა. პაბლო ნერუდა წერდა: “შესაძლოა ეს წიგნი ესპანურ ენაზე დაწერილი ყველაზე დიდი აღსარებაა “დონ კიხოტის” შემდეგ”. პერუელი მწერლის ვარგას ლიოსის სიტყვებით: “წიგნმა ლიტერატურული მიწისძვრა განაპირობა”. წიგნი მოგვითხრობს გამოგონილი სოფლის, მაკონდოს (ქ. არაკატაკას მიხედვით, სადაც მარკესმა გაატარა ბავშვობა) მცხოვრებლების რამდენიმე თაობაზე, სოფლის დაარსებიდან უკანასკნელი ბუენდიას დაღუპვამდე. მაკონდო წარმოადგენს ლათინური ამერიკის სიმბოლოს, ხოლო მისი დამაარსებელი ბუენდია თავისი შთამომავლობით – მსოფლიო ისტორიას. წიგნში ნაამბობია მარტოობის იმ ას წელიწადზე, რომელიც თან სდევდა ბუენდიების გვარის წარმომადგენლების ცხოვრებას თაობიდან თაობამდე. ამ რომანით გაბრიელ გარსია მარკესმა რომულო გალეგოს პრემია დაიმსახურა 1972 წელს. 1982 წელს კი მას ნობელის პრემია მიენიჭა ნაყოფიერი ლიტერატურული კარიერისათვის.

1975 წელს გამოვიდა რომანი “პატრიარქის შემოდგომა”, რომლის მთავარი გმირი ამერიკელი დიქტატორის ჰიპერბოლიზებულ სახეს წარმოადგენს. გმირის ხასიათი გადმოცემულია სხვადასხვა თვალსაზრისით.

1981 წელს მარკესმა გამოქვეყნა “გამოცხადებული სიკვდილის ქრონიკა”, რომელიც მოგვითხრობს სხვადასხვა მოწმეთა მიერ განსხვავებული კუთხით დანახულ მკვლელობაზე. ამ რომანიდან, გაბომ, როგორც მას შემოკლებით უწოდებენ, დაიწყო მისი მაგიური სამყაროს საძირკვლის ჩაყრა და იმ პერსონაჟების შემოყვანა ამ მაგიურ სივრცეში, რომლებიც წიგნიდან წიგნში მისი ნაწარმოებების უცვლელი პერსონაჟები ხდებიან. გარსია მარკესი საყოველთაოდ მოიაზრება, როგორც ლიტერატურული სტილის – “მაგიური რეალიზმი” წარმომადგენელი, თუმცა მხოლოდ “მაგიური რეალიზმით” მისი კატეგორიზაცია არ შეიძლება. მის ნაწარმოებებში გამოგონილი ამბავი ენაცვლება ნამდვილს. თხრობის მაღალმხატვრულმა მანერამ და წერის გამორჩეულმა სტილმა გაბრიელ–გარსია მარკესი XX საუკუნის ლიტერატურულ სიმბოლოდ აქცია.

1999 წელს გაბოს ექიმებმა დიაგნოზი დაუსვეს – ლიმფური სისხლძარღვების კიბო, ამ მოვლენამ მწერალს მემუარების წერა დააწყებინა. 2000 წელს მთელს მსოფლიოს ელვასავით მოედო ახალი ამბავი, მწერლის გარდაცვალებასთან დაკავშირებით, რაც გამოწვეული იყო პერუს დედაქალაქ ლიმაში გამომავალ ყოველდღიურ გაზეთში, “ლა რეპუბლიკა”–ში დაბეჭდილი არასწორი ინფორმაციით.

2002 წელს მარკესმა გამოაქვეყნა მისი მემუარების კრებული, რომელსაც სათაურად სამი ესპანური სიტყვა უძღოდა წინ: Vivir para contarla (იცხოვრო, რათა მოყვე). მარკესს მისი მემუარების გამოცემა სამ ტომად აქვს ჩაფიქრებული და ეს წიგნი პირველი ტომია მისი უზარმაზარი ავტობიოგრაფიული შრომისა. გამოცემისთანავე წიგნი ბესტსელერად იქცა ესპანურენოვან სამყაროში. ამ წიგნის 2003 წელს გამოცემული თარგმანი კი – ახალ ბესტსელერად იქცა.

2004 წლის აგვისტოში მარკესმა ჰოლივუდის კინოკომპანია “Stone Village Pictures” მიჰყიდა უფლება საკუთარი რომანის “სიყვარული ჭირის დროს” ეკრანიზაციაზე. კინოსურათის ბიუჯეტმა შეადგინა 40 მილიონი დოლარი. გადაღებები წარმოებდა კარტახენში, კარიბის ნაპირებზე (კოლუმბია).

ჩალის თოჯინა..))

მაშ ასე, გაბრიელ გარსია მარკესი წარმოგიდგენთ თავის ბოლო ნამუშევარს… თუ ღმერთი ერთი წამით მაინც დაივიწყებდა რომ მე ვარ ნაჭრის ნაკუწებისგან შეკერილი თოჯინა და მაჩუქებდა სიცოცხლის ერთ პაწაწინა ნაგლეჯს ალბათ არ ვიტყოდი იმას რასაც ვფიქრობ, მაგრამ უეჭველი გადავიფიქრებდი იმას რასაც ვამბობ დავაფასენდი ყველაპერს არა ღირებულების არამედ იმის მიხედვით თუ რა მნიშვნელობა გააჩნია მას ვიძინებდი ცოტას, ვიოცნებებდი მეტს. მესმის რომ თოთოეულ წუთს, როდესაც თვალებს ვხუჭავთ ვკარგავთ სინათლის სამოც წამს. ვივლიდი მაშინ, როცა ყველა გაჩერებული იქნებოდა, გავიღვიძებდი მაშინ როდესაც ყველას ეძინებოდა. მოვუსმენდი როდესაც სხვები ისაუბრებდნენ და რა გულიანად შევექცეოდი შოკოლადის ნაყინს. თუ ღმერთი მაჩუქებდა სიცოცხლის ნაკუწს, ჩავიცვმდი შილიფად, გულაღმა დავწვებოდი მზეზე და გავაშიშვლებდი არამარტო ჩემს სხეულს, არამედ ჩემს სულსაც. ღმერთო, თუ გული მექნებოდა, მთელს ჩემს სიძულვილს სიტყვებით გადავიტანდი ყინულზე და დაველოდებოდი მზის ამოსვლას. ვან გოგის ოცნებით ვარსკვლავებს დავხატავდი, ბენდეტის ლექსს და სერატის სიმღერას სერენადად მივუძღვნიდი მთვარეს. ჩემი ცრემლებით მოვრწყავდი ვარდებს, რათა მეგრძნო მათი ეკლების ტკივილი და ვარდის ფურცლების სისხლიანი კოცნა… ღმერთო ჩემო, მე რომ სულ მოკლე სიცოცხლე მქონოდა… არ გავიყვანდი არცერთ დღეს ისე, რომ ხალხისთვის არ მეთქვა, რომ მე ის მიყვარს. დავარწმუნებდი ყოველ კაცსა თუ ქალს, რომ თითოეული მათგანი ჩემთვის განსაკუთრებულია და ვიცხოვრებდი სიყვარულზე შეყვარებული. ადამიანებს დავუმტკიცებდი, თუ რაოდენ სცდებიან, ფიქრობენ რა, რომ შეყვარება აღარ ძალუძთ როდესაც ბერდებიან. მათ არ იციან, რომ სწორედ მაშინ ბერდებიან, როდესაც კარგავენ სიყვარულის უნარს პატარა ბავშვს ვაჩუქებდი ფრთებს, მაგრამ მას მხოლოდ ფრენის სწავლის უფლებას მივცემდი. მოხუცებს დავანახებდი, რომ სიკვდილი სიბერესთან ერთად კი არა, დავიწყებასთან ერთად მოდის. რამდენი რამ ვისწავლე თქვენგან, ხალხო… დავინახე ის, რომ ყველას უნდა მთის მწვერვალზე ცხოვრება, და არც იციან, რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება სწორედ იმაშია, თუ როგორ ადიხარ ციცაბო ფერდობზე. ვისწავლე ისიც, რომ როდესაც ახალშობილი თავისი პაწაწინა თითებით სულ პირველად ეჭიდება მამის ხელს, ეს სამუდამოა და აღარასოდეს გაუშვებს მას. ვისწავლე, რომ ადამიანს აქვს უფლება უყუროს მეორეს ზემოდან ქვემოთ, მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მას წამოდგომაში ეხმარება. რამდენი რამის სწავლა შევძელი თქვენგან, მაგრამ სინამდვილეში ბევრი აღარ გამომადგება, რადგანაც როდესაც მე ამ კიდობანში მომათავსებენ, სამწუხაროდ უკვე მომაკვდავი ვიქნები. ყოველთვის თქვი, ის რასაც გრძნობ და აკეთე ის, რასაც ფიქრობ. რომ ვიცოდე, რომ დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს, მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს რომ შენი სულის დამცველად მოვევლინე. რომ ვივოდე, რომ უკანასკნელად გხედავ როგორ გადიხარ სახლიდან მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი, რომ კიდევ ერთხელ მეკოცნა. რომ ვიცოდე, რომ უკანასკნელად მესმის შენი ხმა, ფირზე ჩავიწერდი თითოეულ შენს სიტყვას, რათა დაუსრულებლად შემეძლოს მისი მოსმენა. რომ ვიცოდე, რომ ეს ჩვენი უკანასკნელი წუთებია გეტყოდი “მიყვარხარ”, თითქოს არ ვიყო დარწმუნებული, რომ შენ ეს უკვე იცი… ყოველ გათენებასთან ერთად ცხოვრება ახალ ახალ საშუალებებს გვაძლევს რომ ლამაზად ვაკეთოთ ჩვენი საქმე, მაგრამ თუ მე ახლა ვცდები და დღეს ამის მეტი არაფერი დაგვრჩენია, მინდა გითხრა თუ რა ძლიერ მიყვარხარ, და რომ არასოდეს დაგივიწყებ. ხვალინდელი დღე არავის აქვს გარანტირებული, ახალგაზრდასა თუ მოხუცს. შეიძლება დღეს უკანასკნელად ხედავ მათ ვინც გიყვარს. ამიტომ ნუღარ დაელოდები მეტს, იცხოვრე დღევანდელი დღით, რამეთუ არ იცი ხვალინდელი დღე იქნება თუ არა, და მერე ნამდვილად დაგწყდება გული რომ ვერ გამონახე დრო ღიმილისათვის, მოფერებისათვის, კოცნისათვის და რომ დაკავებულობის გამო ვერ შეუსრულე შენს საყვარელ ადამიანს უკანასკნელი სურვილი. გვერდიდან არ მოიშორო ისინი, ვინც გიყვარს, ჩუმად ჩასჩურჩულე თუ რაოდენ გჭირდებიან ისინი, გიყვარდეს და ფაქიზად მოეპყარი მათ, დროს ნუ დაიშურებ რომ უთხრა “ვწუხვარ”, “მაპატიე”, “გეთაყვა”, “გმადლობ”, და ყველა ის სასიყვარულო სიტყვა რაც იცი. შენ არავინ გაგიხსენებს შენი ფარული ფიქრების გამო. შესთხოვე უფალს რომ მოგცეს ძალა და სიბრძნე მათ გამოსახატად, უჩვენე შენს მეგობრებს თუ რაოდენ მნიშვნელოვანია თითოეული მათგანი შენთვის. გაუგზავნე ეს სიტყვები ყველას ვისაც გსურს… თუ დღეს ამას არ გააკეთებ, ხვალინდელი დღე ისეთივე იქნება, როგორიც იყო გუშინდელი, და თუ ამას არასოდეს გააკეთებ, არც მაგით დაშავდება რამე… დაიწყე შენი ოცნებების ახდენა, ახლა სწორედ ეს მომენტია!

გარდაუვალობა..

ყველაზე რეალური ორი რამ არსებობს დაბადება და გარდაცვალება.  არაპროგნოზირებადი ის გზაა რომელიც ჩვენ უნდა გავიაროთ,დაბადებიდან გარდაცვალებამდე. ყველაფერი გაცილებით მარტივი და  გენიალური იქნებოდა,ჩვენს წინაპრებს ერთი უბადრუკი და წყეული ვაშლი რომ არ ეგემათ.. მაშინ ვიცხოვრებდიით სამოთხის ბაღში,უფალთან ახლოს მასზე მინდობილები მაგრა შეჭამეს,ის ერთი ვაშლი რომელმაც ყველაფერი არია და ქაოსი გამოიწვია. აკრძალული ნაყოფის გემოს წყალობით,დავიმსახურეთ წყევლა და აღმოვჩნდით სამოთხის მიღმა..უფლისგან შორს და ლუციფერის სიახლოვეს.უფლისგან დაწყველილები აღმოვჩნდით არჩევნის გარეშე.ჩვენ მოვკვდებოდით არდაცვალების ნაცვლად,მაგრამ უფალი მოწყალეა თავის შექმნილთათვის მისი უსაზღვრო სიყვარული ჩვენ,გველისგან ცდუნებულებნა დავიმსახურეთ. მან თავისი ერთადერთი შვილი გასწირა ამდენი შვილის გადასარჩენად. უბიწო მარიამს ჩვენი მხსნელი,იესო ჩაესახა მას შემდეგ რაც მას ახარეს ამის შესახებ. ისეო ქრისტემ დაბადებიდანვე დაიწყო უბრალოებით,თავმდაბლობით და ყველა იმ წესით ცხოვრება,რომელიც ჩვენთვის შეცდომილთათვის მაგალითი უნდა ყოფილიყო. იგი ყველას,მის ოჯახს უწოდებდა,მოგვიხსენიებდა დეად,ძმებად და დედებად,ყავდა თავისი დიდი ოჯახი რომელთაც უხილაავად სწამდათ მისი ქადაგების,ყავდა 12 მოწაფე რომელთაც მოიხსენებდა მის ძმებად.მოინათლა 30 წლის ასაკში,იარა სამაგალითოდ,ჯვარზე გაეკრა, აიტანა ვნებები. რომელთა ერთ–ერთ მათგანსაც ვერავინ აიტანს და გაიხსენეთ ეს ყველაფერი ჩვენი,უღირსთა გამო,რომლებმაც ერთ ცდუნებას ვერ გავუძელით რის გამოც ჯვარზე გავაკარით მხსნელი, 30 ვერცხლად გავყიდეთ.! ყოველივე ამის შემდეგ მოგვეცა არჩევანი გვევლო ეკლიან გზაზე ცრემლით და სინანულით,ან გვევლოია ვარდით მოფენილ გზაზე ბედნიერებს,ამაო წუთისოფლის მანკიერებებით,გვეხარა გვეცხოვრა სოამოვნებით მაგრამ მივახლებოდით ეშმაკს .ხოლო პირველ ნეტარ გზას მივეყვანეთ უფლამდე.ჯვარცმის შემდეგ თითქოს ყველაფერი ნათელი უნდა ყოფილიყო,ჩვენი ცხოვრების გზა სინანულით უნდა გაგვევლო იყო კიდეც ასე. მაგრამ უფალი მალევე  მივივიწყეთ.აქაც არ გაგვწირა და მქადაგებლები გამოგვიგვზავნა.. რა მდგმარეობაა დღეს? ჩაიხედეთ თქვენს გულებში და მიხვდებით! გაიხსენეთ ადამიანები რომლებმაც თავი უფალს მიუძღვნეს. შეადარეთ თქვენი არჩევანი მათსას..ჩვენ ვამბობ არ შეგვიძლია,ვერ გადავეჩვიეთ:გინებას,დროსტარებას,ნაყროვანებას, გლახაკთა მიუცემლობას,სიგარეტს მრუშობას,სიზარმაცეს……ყველა ჩვენგანს ჩვენი წილი იესო გვყავს ჯვარზე გაკრული წარმოვიდგინოთ როცა საკუთარ დედას ვაგინებთ,იმ დედას ვაგინებთ რომელმაც საკუთარი შვილი ჩვენს გადასარჩენად ჯვარზე გასაკრავად გაიმეტა, დროსტარებას ვერ გადავეჩვიეთ?! არ დაგვავიწყდეს ჯვარზე გაკრული ჩვენი წილი იესო! არ გვიყვარს გლახაკთა დახმარება?! გლახაკთა რომელთა შორის იესო სახლობს, ბევრს ვჭამთ? არ დაგვავიწყდეს რომ იმ გლახაკს შია! სიგარეტმა დაგიმონა? როცა მას შეეხები საკუთარი ხელით აჭედებ ლურსმანს იესოს.ახლა დათვალე რამდენ ლურსმანს აჭედებ ყოველდღე მას… სიზამრმაცემ დაგიმონა? ჩვენთვის იესომ ის ჯვარი ატარა რომელზედაც გავაკარით.! მაცხოვარი ჩვენი იესო ქრისე ჯვარს ეცვა კაცი და აღსდგა ღმერთკაცი, ვთხოვოთ შეგვეწიოს და მოგვცეს ძალა იმის რომ ვისწავლოთ სინანული..!

მწარე რეალობასა და ტკბილ ოცნებას შორის,ანუ ცხოვრება მარკესისეულად ..

გენიალური მარკესის,”ბოლო სიტყვის” შეყვარების შემდეგ გამიჩნდა ოცნება,რომლის ასრულების 1% არ არსებობს…შანსებს დრო,ადგილი და გარემო მიკლავს.ჩემი ოცნება მრავალფეროვანი,ტკბილი და სასიამოვნოა მანამ,სანამ თვალებს გაახელ. თუმცა გრძნობა,რომელიც თან ახლავს მიწამლავს ცნობიერებას და ყოველდღე თითო წვეთიც კი საკმარისია ჩემში გრძნობის აღსაძრაბად.აუსრულებრლი ოცნების შემდგომ გრძნობას,იმედგაცრუება და მკვეთრი მწარე რეალობის შეგრძნება ეწოდება.
მშურს პეპლის,რომელმაც ყველაზე მეტად იცის ცხოვრების ფასი,რომელსაც ფრთები აქვს და ომელიც ყველაზე ლამაზად და ლაღად ატარებს მისი სიცოცხლის 24 ლამაზ საათს,მშურს იმის რომ ის უფრო ძლიერია ვიდრე მე,რომ მისი ცხოვრების ყველა წუთს უძვირფასესი მნიშვნელობა აქვს მისთვის ვიდრე ჩემთვის ჩემსას.მინდა პეპელას ვგავდე,ყოველი დღე ერთნაირად არ გამოიყურებოდეს,ყოველი მზის ჩასვლა შედეგიანი იყოს,ადამიანებს შეეძლოთ ღიმილი,ლაღად და ჯანსაღად,იღიმოდნენ მაშინაც კი როცა სულაც არ ეღიმებათ.მერე ამდენი ღიმილიანი სახის დანახვისას გადაგავიწყდება პრობლემა და შეძლებ სარკეში დაინახო,ნამდვილი ღიმილი,გაიგო მისი ფასი და არ დაივიწყო.მინდა ნამდვილი მეგობრები ხის ქოხში,ღამით სანაპიროზევტკბებოდე მათთან ერთად გატარებული წუთებით,მსურს ვიგრძნო მათი ტკივილი,მათთან ერთად ვიარო ცხოვრების დახლართულ გზებზე,დავინახო მათი სახე უკანასკნელ წამს მხოლოდ ჩემი დანაკლისით,არ გავატარო არცერთი ბედნიერი დღე მათ გარეშე. მინდა ვიგრძნო თოვლის მზრუნველობა მიწისადმი მისი სითბო რომელსაც გაზაფხულამდე ანაწილებს რათა გავიგო მისი ფასი და ამაგი მიწისადმი,რომ დავაფასო ის. მინდა იმ ხის სიმწარე გავიზიარო რომელსაც ზვავი გაანადგურებს,რადგან დავინახო თუ როგორი ლამაზია რისკის ქვეშ მდგარი მცენარე,მინდა ზამთარში სიძლიერე დავინახო გაზაფხულში სინაზე ზაფხულში სიამოვნება და შემოდგომაძე ბუნების მიძინება უკეთ აღვიქვა..ვგრძნობ რამდენი მაკლია იქამდე რომ თავი ბედნიერად ჩავთვალო.ჩამოთვლილთაგან ბევრი ოცნებად რჩება,რისი ასრულებაც შემიძლია ვცდილობ ბოლომდე დავიხარჯო რადგან მოვიპოვო მცირედი ბედნიერება და მიზეზი ჯანსაღი ღიმილის რომ უკეთესობა  ვიგრძნო სახე ჩამომტირალ ხალხს შორის რომლებსაც ჩემსავით არ შეუძლიათ დაინახონ ღია ფერები მუქი სათვალიდან,ვცდილობ მივიღო მაქსიმალური ბედნიერება ცხოვრებისგან და ხშირად არ ვატკინო საკუთარ თავს ,იმ ოცნებით რომლის არარეალურობა მიქრობს ბედნიერების შეგრძნების  უნარს …